Η πολιτική των ίσων αποστάσεων στο παλαιστινιακό ζήτημα διευκολύνει το θύτη

 

Οι ανελέητοι βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας από το κράτος του Ισραήλ, οι εισβολές και η δράση των ελεύθερων σκοπευτών και οι εκατόμβες των νεκρών και των σακατεμένων που προκαλούν, τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται καθημερινά και τα οποία μια νέα Νυρεμβέργη πρέπει να τα δικάσει, δημιουργούν αποτροπιασμό στους λαούς του κόσμου και αναγκάζουν πολλούς να παίρνουν θέση στο ζήτημα αυτό.

Ανάμεσά σε αυτούς και ο Κώστας Μιχαλάκης Φιλόλογος-Ιστορικός (στο εξής ΚΜ για συντομία), ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Ισραήλ, Γάζα και στη μέση εγώ…» το οποίο δημοσιεύτηκε στον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, επιχειρεί ανεπιτυχώς, κατά τη γνώμη μας, να απαντήσει σε αυτούς που του απευθύνουν ερωτήματα και τον παροτρύνουν να ασκήσει πίεση στους Ισραηλινούς, λέγοντάς του: «Εσύ που ξέρεις τους Ισραηλινούς, γιατί δεν τους λες κάτι για τη Γάζα;»

Αφορμή για αυτή την προτροπή αποτέλεσε, όπως λέει ο ίδιος,  το βιβλίο του «…για την  εβραϊκή κοινότητα Τρικάλων, και μια συζήτηση πάνω στις «Τρωάδες», το εκπληκτικά διαχρονικό έργο του Ευριπίδη για τον πόλεμο.».

Ο ΚΜ αναφέρει κάποιες ερωτήσεις που του έγιναν από γνωστούς και φίλους, δίνοντας αντίστοιχες απαντήσεις με τη μορφή ερωτήσεων και σχολιασμών: «Το κράτος του Ισραήλ είναι σιωνιστικό» μου είπε κάποια στιγμή άλλος φίλος. «Συμφωνώ» του απάντησα, «αλλά τι εννοείς εσύ με τον όρο Σιωνισμός;» Αλήθεια, πόσοι ξέρουν τι είναι ο σιωνισμός; Έχω ακούσει εκδοχές από το ότι είναι σχεδόν παρακλάδι του σατανισμού, έως ότι είναι η άλλη εκδοχή του ναζισμού. Μύλος…».

Ο ΚΜ απέφυγε στο συγκεκριμένο άρθρο να πάρει σαφή θέση υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ, εκφράζοντας ένα μικροαστικό πασιφισμό, εβρισκόμενος στη μέση όπως ο ίδιος ομολογεί και όπως φαίνεται από τις απαντήσεις που δίνει: « «Νίκη στη Χαμάς», ακούω από μερικούς, ως αντίπαλο δέος στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ. Και πάλι δεν θέλω να ταχθώ χωρίς κρίση στους υποστηρικτές μιας οργάνωσης, η οποία έχει ως στόχο την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και έχει αρκετά σκοτεινές ρίζες και πηγές χρηματοδότησης.».

Απέφυγε επίσης να δώσει τον δικό του ορισμό στον όρο Σιωνισμός. Διότι αν έμπαινε στον κόπο να απαντήσει και αν ήθελε να είναι συνεπής Αριστερός-Μαρξιστής, θα κατέληγε  στο συμπέρασμα που αρνήθηκε:

Το κράτος του Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος των εβραίων. Είναι ένα κρατικό μόρφωμα κατασκευασμένο από τους ιμπεριαλιστές και παίζει στην περιοχή το ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού. Η βάση της οικοδόμησης και της πρακτικής του είναι ο σιωνισμός, η πιο αντιδραστική μορφή του εβραϊκού εθνικισμού.

Πρόκειται για μια αντιδραστική ιδεολογία και πολιτική που εκφράζει τα συμφέροντα της εβραϊκής μεγαλοαστικής τάξης και συνδέεται στενά με την μονοπωλιακή αστική τάξη, με το χρηματιστικό κεφάλαιο μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ιδιαίτερα με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Χωρίς αυτή τη σύνδεση τη στήριξη και μέχρι ένα βαθμό τη συγχώνευση των συμφερόντων του με αυτά του Αμερικάνικου και διεθνούς ιμπεριαλισμού δεν θα μπορούσε να κρατηθεί για πολύ αυτό το σιωνιστικό κρατικό μόρφωμα.

Σιωνισμός σημαίνει έξαλλο σωβινισμό, απροκάλυπτο ρατσισμό και φυλετισμό.

Τα δόγματά του ότι «οι εβραίοι αποτελούν ένα ξεχωριστό λαό, ένα λαό εκλεκτό του θεού» αυτό αποκαλύπτουν.

Ο σιωνισμός με τα δόγματα του οδήγησαν τον Ντέιβιντ Οβάντια, τον ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή στη Γάζα, να κομπάζει με περηφάνια σαν νέος Ηρώδης: « σήμερα σκότωσα 13 παιδιά …!»!

Σιωνισμός σημαίνει προκεχωρημένο φρούριο της παγκόσμιας αστικής αντίδρασης, ενάντια στην εργατική τάξη και το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα. Οι θεωρίες του ότι «όλοι οι εβραίοι είναι αδέρφια» και ότι «ανάμεσα στους εβραίους δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές» και η καταγγελία σαν προδοσία κάθε μορφής ταξική πάλη στους κόλπους τους, καταδείχνουν τη βαθιά αντιδραστική και ακραία αντεργατική του ουσία.

Η πάλη κατά του σιωνισμού είναι πάλη ταξική. Είναι πάλη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. 

Οι λαϊκοί αγωνιστές στην περιοχή πρέπει να φτάσουν να κατανοήσουν ότι με την αστική τάξη και πολική οποιασδήποτε μορφής δεν είναι πλέον δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα της εθνικής απελευθέρωσης.

Οι Εβραίοι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να συμμαχούν με την αστική τους τάξη και το σιωνιστικό κράτος ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια και να στρέφονται ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντά.

Οι Άραβες εργάτες και οι εργαζόμενοι της Παλαιστίνης πρέπει να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να συντάσσονται υπό την Αραβική αστική τάξη ενάντια στους εβραίους εργαζόμενους καθώς αυτό είναι βλαπτικό για τα ίδια τους τα συμφέροντα και για την υπόθεση της εθνικής τους απελευθέρωσης.

Είμαστε υπέρ της καταστροφής του σιωνιστικού κράτους, αλλά είμαστε αντίθετοι σε κείνους που επιδιώκουν την εκδίωξη των εβραίων από την περιοχή. Μια τέτοια επιδίωξη αφήνει μετέωρη την καταστροφή του σιωνιστικού κράτους.

Ο μόνος δρόμος για την καταστροφή του σιωνιστικού κράτους και την εκδίωξη των ιμπεριαλιστών από την περιοχή, είναι ο δρόμος της συνένωσης, της συναδέλφωσης, της κοινής προλεταριακής πάλης Εβραίων και Αράβων εργαζομένων ενάντια στις αστικές τους τάξεις και τον ιμπεριαλισμό, για ένα Παλαιστινιακό κράτος-κοινό σπίτι Εβραίων και Αράβων.

Μόνο έτσι η εθνική απελευθέρωση θα γίνει πραγματικότητα και οι εργαζόμενοι της περιοχής θα οικοδομούν ειρηνικά το μέλλον τους.

Οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών της Λατινικής Αμερικής τις τελευταίες ημέρες καταδικάζουν έντονα τη στρατιωτική επιχείρηση που διεξάγει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, εκφράζοντας σχεδόν ομόφωνα την υποστήριξή τους στους Παλαιστίνιους.

Ο Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε το Ισραήλ ότι ασκεί μια «νέα μορφή φασισμού» με αυτήν την επιχείρηση. 

Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στην ισραηλινή κατοχή αποτελεί καθήκον. Χαιρόμαστε που υπάρχουν οργανώσεις αντίστασης, σαν τη Χαμάς, χωρίς να ταυτιζόμαστε μαζί τους.

Όπως χαιρόμαστε που πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας, οι αρνήσεις στράτευσης και οι αντιστάσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ, ενάντια στη γενοκτονία των παλαιστινίων και τις κτηνωδίες του ισραηλινού στρατού.

Η καλύτερη, από πλευράς αποτελεσματικότητας, προσφορά του Ελληνικού λαού στον αγώνα των παλαιστινίων, είναι η πάλη του για την ανατροπή της βαθιά αντεργατικής-αντιλαϊκής, μειοψηφικής και φιλο-ισραηλινής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης η οποία θα στηρίζει την αντίσταση των λαών της περιοχής ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στους χωροφύλακές τους και θα έχει ανοιχτό μέτωπο στον αντισημιτισμό, στο φασισμό, στο ρατσισμό, στο φυλετισμό.

Κάβουρας Δημήτρης