Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014


Η  ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ θα μας πάρουν τα σπίτια…

 

 Ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝ.Φ.Ι.Α) έρχεται να αντικαταστήσει το χαράτσι του ΕΕΤΗΔΕ που άλλοτε εισπράττονταν από τη ΔΕΗ, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για έκτακτο μέτρο, αλλά για ένα νέο και μόνιμο φόρο που θα βαραίνει εφ’ όρου ζωής το λαό. Μάλιστα, πρόκειται για φόρο με πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από το παλιό χαράτσι, διότι τώρα φορολογούνται και τα οικόπεδα, τα χωράφια,  και τα ακίνητα που δεν ηλεκτροδοτούνται.

Πρόκειται για το νόμο 4223 που ψηφίστηκε στη βουλή το Δεκέμβρη του 2013. Έχει σημασία αυτή η επισήμανση διότι οι κυβερνητικοί βουλευτές προσπαθώντας να αποσείσουν από πάνω τους τις ευθύνες, μετά την αγανάκτηση και τις έντονες διαμαρτυρίες που προκάλεσε η υλοποίησή του νόμου,  διαρρέουν ψευδώς οτι πρόκειται, δήθεν, για «υπουργική απόφαση που δεν τη γνώριζαν», ότι «δεν ενημερώθηκαν» και άλλες φτηνές δικαιολογίες.

Όλοι τους γνώριζαν αλλά «ποιούσαν την νησσαν» μέχρι να δουν τις αντιδράσεις!

Οι τιμές των ακινήτων ήταν επίτηδες φουσκωμένες διότι αποσκοπούσαν και αποσκοπούν σε πολλαπλές στοχεύσεις:

  • στη μεγάλη φορολόγηση της εργατικής τάξης και στην αφαίρεση της όποιας ακίνητης ιδιοκτησίας της
  • στη διπλή φορολόγηση εφόσον η αξία των ακινήτων θα ήταν τέτοια που θα φορολογούνταν διπλά 
  • στην επίσπευση της συγκέντρωσης των ακινήτων και της γης από κάτω προς τα πάνω, στα χέρια των λίγων, των τραπεζών, των εταιριών Real Estate και οφ σορ, του κράτους αλλά και των ιδιωτών που προέρχονται από τις χώρες-τοκογλύφους και άλλες χώρες.
  • Στο ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς και στην καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων

Για το λόγο αυτό αποφάσισαν να ανεβάσουν τις αξίες των ακινήτων, οι οποίες μόνο αντικειμενικές δεν είναι αφού απέχουν από τις πραγματικές τιμές, τις τρέχουσες τιμές.

Τέντωσαν στα άκρα τις τιμές για να πιάσουν τους οικονομικούς τους στόχους και να εξυπηρετήσουν τους τοκογλύφους της Τρόικας, να ρίξουν χρήμα στο μεγάλο και άπατο βαρέλι του δημόσιου χρέους και να εξυπηρετήσουν τα άλλα άνομα σχέδιά τους για την ανακατανομή και τη συγκέντρωση του πλούτου υπέρ των μονοπωλιακών ομίλων.

Τον ΕΝ.Φ.Ι.Α δεν τον πληρώνουν όλες οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες.

Η κυβέρνηση φρόντισε να απαλλάξει από τον ΕΝΦΙΑ την μεγάλη ακίνητη περιουσία της εκκλησίας, των μονών, των μοναστηριών και του Αγίου Όρους.

Όπως φρόντισαν και για τους μεγαλοκαπιταλιστές αφού δίνουν τη δυνατότητα σε μεγάλες επιχειρήσεις με τεράστια ακίνητη περιουσία στην κατοχή τους, να μην πληρώσουν τρείς χρονιές σε μία δεκαετία ΕΝΦΙΑ, αρκεί να έχουν μειωμένο τζίρο, ή να μην υπερβαίνει ο τζίρος τους το δεκαπλάσιο του συνολικού φόρου κατά το περασμένο φορολογικό έτος.

 

Η στάση και η απάντηση της εντός του κοινοβουλίου Αριστεράς (και) στο ζήτημα αυτό δεν είναι αντίστοιχη της σοβαρότητας της κατάστασης, από την άποψη της ανάδειξης της αδυναμίας των εργατικών και φτωχών λαϊκών νοικοκυριών να ανταποκριθούν στη διαρκή φορολογική τους αφαίμαξη και στην οργάνωση του αγώνα τους.

Το ΚΚΕ δήλωσε αντίθετο στο νέο χαράτσι και ζητάει την πλήρη απαλλαγή από το φόρο της πρώτης αλλά και δευτερεύουσας κατοικίας. Ζητάει επίσης να μην φορολογηθεί η αγροτική γη (χωρίς να διευκρινίζει μέχρι ποιο σημείο) και να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία. Από ποιόν άραγε τα ζητάει; Από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου; Μα αυτή κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Από ποιόν τότε;

Μάλλον πρόκειται για μια εκ του ασφαλούς καταδίκη της υπερφορολόγησης και διεκδίκηση φοροαπαλλαγής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (για την ακρίβεια ο Γραμματέας της ΚΠΕ) κατήγγειλε επίσης την υπερφορολόγηση και δεσμεύτηκε ότι ερχόμενος στα πράγματα θα καταργήσει τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. Μέχρι τότε όμως τι γίνεται; Να πληρώσουμε, όσοι ακόμα μπορούμε, ή όχι, το νέο υπέρογκο και μόνιμο χαράτσι; Και με αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν και χρωστάνε ήδη στην εφορία, τι γίνεται; Τι πρέπει να κάνουν;

Απάντηση πάνω στα κρίσιμα αυτά ερωτήματα η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν έδωσε.

Και όταν τα ερωτήματα γίνονται πιεστικά, τότε, την δική της αβουλία προσπαθεί να τη φορτώσει στο λαό κατηγορώντας τον για ανωριμότητα.

Η Αριστερά δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων όσο δεν μπαίνει μπροστάρης στους αγώνες υπεράσπισης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, και δεν διερμηνεύει αγωνιστικά τους πόθους και τις διεκδικήσεις τους, δεν είναι εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής της πάλης τους ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους,  χωρίς εκμετάλλευση.

Στις ευρωεκλογές του περασμένου Μάη τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχασαν χιλιάδες ψηφοφόρους, η εκλογική τους δύναμη καταποντίστηκε και η ΝΔ καταγράφηκε σαν το δεύτερο κοινοβουλευτικό κόμμα και το ΠΑΣΟΚ τέταρτο.

Το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, και πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές,  δήλωσε τότε ότι «υπάρχει δυσαρμονία στη βούληση του λαϊκού σώματος και στους συσχετισμούς που υπάρχουν στη Βουλή και δεν νομιμοποιείται αυτή η Βουλή να προχωρήσει σε κρίσιμες αποφάσεις ούτε να εκλέξει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.».

Με βάση αυτή τη δήλωση, δεν νομιμοποιείται η παρούσα κυβέρνηση να παίρνει νέα μέτρα, αλλά ούτε να υλοποιεί τις ήδη ειλημμένες αντιλαϊκές αποφάσεις της και τους αντιλαϊκούς νόμους της που οδηγούν την κοινωνία στην εξαθλίωση.

Με ποιο τρόπο θα πάρει σάρκα και οστά η εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση όπως αυτή καταγράφηκε στις ευρωεκλογές του περασμένου Μάη; Και τι πρέπει να κάνει ο λαός για να αποφύγει την παραπέρα εξαθλίωσή του; Να περιμένει πότε θα γίνουν εθνικές εκλογές για να ψηφίσει την Αριστερά; Και μέχρι τότε πώς θα πορευτεί και πως θα επιβιώσει;

Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά καλείται να τη δώσει η ίδια η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός, εφόσον οι πολιτικές δυνάμεις που λένε ότι τους εκπροσωπούν είναι άβουλες και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες και το κόστος που αναλογεί στους μπροστάρηδες για την επιβεβλημένη από τα πράγματα κοινωνική αλλαγή.

Η απάντηση στη μόνιμη και διαρκή λεηλασία του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, στην κατάργηση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων και την υπερεκμετάλλευση, στη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας, στη λεηλασία και τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων και της κοινωνικής ασφάλισης, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και στην μαζική ανεργία, πρέπει να είναι αντίστοιχη της επίθεσης:

Με μαζικούς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες να αποκρούσουμε την επιθετικότητά τους. Ο ΕΝ.Φ.Ι.Α να γίνει ο εφιάλτης τους!

Με ανυπακοή στην πληρωμή των χαρατσιών, των προστίμων, των διοδίων, των τραπεζών, να αμφισβητήσουμε και να υπονομεύσουμε την μειοψηφική συγκυβέρνηση και την άνομη εξουσία τους και να απαιτήσουμε:

  • Να διαγραφεί το δημόσιο χρέος το οποίο μας λεηλατεί!
  • Να διαγραφούν τα χρέη των εργατικών και φτωχών λαϊκών οικογενειών προς την εφορία και τις τράπεζες
  • Να σταματήσει τώρα η υπερφορολόγηση του λαού, να καταργηθούν τα χαράτσια και τα διόδια, να φορολογηθούν οι κεφαλαιοκράτες και η μεγάλη ακίνητη περιουσία
  • Να καταγγελθεί και να καταργηθεί το μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί-αντεργατικοί-αντιλαϊκοί νόμοι
  • Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του κινήματος, για δουλειά σε όλους με δικαιώματα, δημόσια και δωρεάν υγεία-πρόνοια-παιδεία, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη και αξιοπρεπή διαβίωση.

 

Η πάλη για τα αυτονόητα δικαιώματά μας μετατρέπεται σε πάλη επαναστατική μιας και η ικανοποίηση τους στις παρούσες συνθήκες απαιτεί τέτοιους αγώνες.

 

Κάβουρας Δημήτρης

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014


Η πολιτική των ίσων αποστάσεων στο παλαιστινιακό ζήτημα διευκολύνει το θύτη
 
Οι ανελέητοι βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας από το κράτος του Ισραήλ, οι εισβολές και η δράση των ελεύθερων σκοπευτών και οι εκατόμβες των νεκρών και των σακατεμένων που προκαλούν, τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται καθημερινά και τα οποία μια νέα Νυρεμβέργη πρέπει να τα δικάσει, δημιουργούν αποτροπιασμό στους λαούς του κόσμου και αναγκάζουν πολλούς να παίρνουν θέση στο ζήτημα αυτό.
Ανάμεσά σε αυτούς και ο Κώστας Μιχαλάκης Φιλόλογος-Ιστορικός (στο εξής ΚΜ για συντομία), ο οποίος σε άρθρο του με τίτλο «Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Ισραήλ, Γάζα και στη μέση εγώ…» το οποίο δημοσιεύτηκε στον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, επιχειρεί ανεπιτυχώς, κατά τη γνώμη μας, να απαντήσει σε αυτούς που του απευθύνουν ερωτήματα και τον παροτρύνουν να ασκήσει πίεση στους Ισραηλινούς, λέγοντάς του: «Εσύ που ξέρεις τους Ισραηλινούς, γιατί δεν τους λες κάτι για τη Γάζα;»
Αφορμή για αυτή την προτροπή αποτέλεσε, όπως λέει ο ίδιος,  το βιβλίο του «…για την  εβραϊκή κοινότητα Τρικάλων, και μια συζήτηση πάνω στις «Τρωάδες», το εκπληκτικά διαχρονικό έργο του Ευριπίδη για τον πόλεμο.».
Ο ΚΜ αναφέρει κάποιες ερωτήσεις που του έγιναν από γνωστούς και φίλους, δίνοντας αντίστοιχες απαντήσεις με τη μορφή ερωτήσεων και σχολιασμών: «Το κράτος του Ισραήλ είναι σιωνιστικό» μου είπε κάποια στιγμή άλλος φίλος. «Συμφωνώ» του απάντησα, «αλλά τι εννοείς εσύ με τον όρο Σιωνισμός;» Αλήθεια, πόσοι ξέρουν τι είναι ο σιωνισμός; Έχω ακούσει εκδοχές από το ότι είναι σχεδόν παρακλάδι του σατανισμού, έως ότι είναι η άλλη εκδοχή του ναζισμού. Μύλος…».
Ο ΚΜ απέφυγε στο συγκεκριμένο άρθρο να πάρει σαφή θέση υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ, εκφράζοντας ένα μικροαστικό πασιφισμό, εβρισκόμενος στη μέση όπως ο ίδιος ομολογεί και όπως φαίνεται από τις απαντήσεις που δίνει: « «Νίκη στη Χαμάς», ακούω από μερικούς, ως αντίπαλο δέος στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ. Και πάλι δεν θέλω να ταχθώ χωρίς κρίση στους υποστηρικτές μιας οργάνωσης, η οποία έχει ως στόχο την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και έχει αρκετά σκοτεινές ρίζες και πηγές χρηματοδότησης.».
Απέφυγε επίσης να δώσει τον δικό του ορισμό στον όρο Σιωνισμός. Διότι αν έμπαινε στον κόπο να απαντήσει και αν ήθελε να είναι συνεπής Αριστερός-Μαρξιστής, θα κατέληγε  στο συμπέρασμα που αρνήθηκε:
Το κράτος του Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος των εβραίων. Είναι ένα κρατικό μόρφωμα κατασκευασμένο από τους ιμπεριαλιστές και παίζει στην περιοχή το ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού. Η βάση της οικοδόμησης και της πρακτικής του είναι ο σιωνισμός, η πιο αντιδραστική μορφή του εβραϊκού εθνικισμού.

Πρόκειται για μια αντιδραστική ιδεολογία και πολιτική που εκφράζει τα συμφέροντα της εβραϊκής μεγαλοαστικής τάξης και συνδέεται στενά με την μονοπωλιακή αστική τάξη, με το χρηματιστικό κεφάλαιο μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ιδιαίτερα με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Χωρίς αυτή τη σύνδεση τη στήριξη και μέχρι ένα βαθμό τη συγχώνευση των συμφερόντων του με αυτά του Αμερικάνικου και διεθνούς ιμπεριαλισμού δεν θα μπορούσε να κρατηθεί για πολύ αυτό το σιωνιστικό κρατικό μόρφωμα.
Σιωνισμός σημαίνει έξαλλο σωβινισμό, απροκάλυπτο ρατσισμό και φυλετισμό.
Τα δόγματά του ότι «οι εβραίοι αποτελούν ένα ξεχωριστό λαό, ένα λαό εκλεκτό του θεού» αυτό αποκαλύπτουν.
Ο σιωνισμός με τα δόγματα του οδήγησαν τον Ντέιβιντ Οβάντια, τον ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή στη Γάζα, να κομπάζει με περηφάνια σαν νέος Ηρώδης: « σήμερα σκότωσα 13 παιδιά …!»!
Σιωνισμός σημαίνει προκεχωρημένο φρούριο της παγκόσμιας αστικής αντίδρασης, ενάντια στην εργατική τάξη και το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα. Οι θεωρίες του ότι «όλοι οι εβραίοι είναι αδέρφια» και ότι «ανάμεσα στους εβραίους δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές» και η καταγγελία σαν προδοσία κάθε μορφής ταξική πάλη στους κόλπους τους, καταδείχνουν τη βαθιά αντιδραστική και ακραία αντεργατική του ουσία.
Η πάλη κατά του σιωνισμού είναι πάλη ταξική. Είναι πάλη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. 
Οι λαϊκοί αγωνιστές στην περιοχή πρέπει να φτάσουν να κατανοήσουν ότι με την αστική τάξη και πολική οποιασδήποτε μορφής δεν είναι πλέον δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα της εθνικής απελευθέρωσης.
Οι Εβραίοι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να συμμαχούν με την αστική τους τάξη και το σιωνιστικό κράτος ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια και να στρέφονται ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντά.
Οι Άραβες εργάτες και οι εργαζόμενοι της Παλαιστίνης πρέπει να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να συντάσσονται υπό την Αραβική αστική τάξη ενάντια στους εβραίους εργαζόμενους καθώς αυτό είναι βλαπτικό για τα ίδια τους τα συμφέροντα και για την υπόθεση της εθνικής τους απελευθέρωσης.
Είμαστε υπέρ της καταστροφής του σιωνιστικού κράτους, αλλά είμαστε αντίθετοι σε κείνους που επιδιώκουν την εκδίωξη των εβραίων από την περιοχή. Μια τέτοια επιδίωξη αφήνει μετέωρη την καταστροφή του σιωνιστικού κράτους.
Ο μόνος δρόμος για την καταστροφή του σιωνιστικού κράτους και την εκδίωξη των ιμπεριαλιστών από την περιοχή, είναι ο δρόμος της συνένωσης, της συναδέλφωσης, της κοινής προλεταριακής πάλης Εβραίων και Αράβων εργαζομένων ενάντια στις αστικές τους τάξεις και τον ιμπεριαλισμό, για ένα Παλαιστινιακό κράτος-κοινό σπίτι Εβραίων και Αράβων.
Μόνο έτσι η εθνική απελευθέρωση θα γίνει πραγματικότητα και οι εργαζόμενοι της περιοχής θα οικοδομούν ειρηνικά το μέλλον τους.
Οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών της Λατινικής Αμερικής τις τελευταίες ημέρες καταδικάζουν έντονα τη στρατιωτική επιχείρηση που διεξάγει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, εκφράζοντας σχεδόν ομόφωνα την υποστήριξή τους στους Παλαιστίνιους.
Ο Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε το Ισραήλ ότι ασκεί μια «νέα μορφή φασισμού» με αυτήν την επιχείρηση. 
Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στην ισραηλινή κατοχή αποτελεί καθήκον. Χαιρόμαστε που υπάρχουν οργανώσεις αντίστασης, σαν τη Χαμάς, χωρίς να ταυτιζόμαστε μαζί τους.

Όπως χαιρόμαστε που πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας, οι αρνήσεις στράτευσης και οι αντιστάσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ, ενάντια στη γενοκτονία των παλαιστινίων και τις κτηνωδίες του ισραηλινού στρατού.
Η καλύτερη, από πλευράς αποτελεσματικότητας, προσφορά του Ελληνικού λαού στον αγώνα των παλαιστινίων, είναι η πάλη του για την ανατροπή της βαθιά αντεργατικής-αντιλαϊκής, μειοψηφικής και φιλο-ισραηλινής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης η οποία θα στηρίζει την αντίσταση των λαών της περιοχής ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στους χωροφύλακές τους και θα έχει ανοιχτό μέτωπο στον αντισημιτισμό, στο φασισμό, στο ρατσισμό, στο φυλετισμό.
Κάβουρας Δημήτρης
 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014



Ο αγώνας των καθαριστριών του Νοσοκομείου Τρικάλων έφερε  αποτελέσματα

Ανακοίνωση

Συνάδερφοι-ισες Ιδιωτικοί Υπάλληλοι, εργαζόμενοι των Τρικάλων:
Οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων με τον αγώνα  τους ο οποίος είχε τη στήριξη του σωματείου Ιδιωτικών υπαλλήλων και την αλληλεγγύη πολλών εργαζομένων, κατάφεραν  :
-         Πληρώθηκαν τους 4 από τους 6 μήνες που τους όφειλε ο εργολάβος.
-         Επέστρεψαν στη δουλειά τους όσες από αυτές ήθελαν.
Τη νίκη αυτή ο εργολάβος, προσπαθεί με κάθε τρόπο να την μετριάσει, με την απαίτηση να υπογράψουν οι καθαρίστριες, ένα παράνομο χαρτί-δήλωση μετανοίας, με το οποίο να δηλώνουν ότι κακώς κινητοποιήθηκαν και δεν θα το ξανακάνουν! Ζητά ακόμα από τη Διοίκηση του Νοσοκομείου Τρικάλων να στραφεί ενάντια σε γιατρούς που συμπαραστάθηκαν στον αγώνα των καθαριστριών.
Η στάση αυτή του εργολάβου, όσο κι αν νομίζει ο ίδιος πως είναι παντοδύναμος και πως έχει πλάτες σε πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη,  κηφήνες και καρεκλοκένταυρους, με τους παχυλότατους μισθούς, από τη Διοίκηση του Νοσοκομείου μέχρι την κυβέρνηση, θα συναντήσει την καταδίκη σύσσωμης της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού των Τρικάλων.
Όσο μας αφορά, ήμασταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των καθαριστριών όπως και τα δύο μέλη που έχουμε εκλέξει στο Δ.Σ του σωματείου. Από την κατάληψη του γραφείου του Διοικητή, το άνοιγμα του αγώνα με την ενημέρωση της εργατικής τάξης και του λαού των Τρικάλων, την άσκηση πίεσης σε όλα τα μέτωπα, στην Επιθεώρηση Εργασίας κλπ.
Από τον αγώνα των καθαριστριών έλαμψε δια της απουσίας του το ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων, παρότι γνώριζε από την πρώτη στιγμή από τις ίδιες τις καθαρίστριες περί τίνος πρόκειται.
Με τη στάση τους αυτή αλλά και με τη φωτογράφηση της Προέδρου του δίπλα στον Διοικητή του Νοσοκομείου, έδειξαν ποιόν στηρίζουν.
Στεκόμαστε αταλάντευτα δίπλα στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους και μπαίνουμε στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης του Νομού, από το να καταβληθούν τα δεδουλευμένα και να ξαναγυρίσουν στη δουλειά τους οι καθαρίστριες, μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Με τον ενωμένο αγώνα νίκησαν οι καθαρίστριες. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Τρίκαλα 13 Αυγούστου 2014
Αγωνιστική Πρωτοβουλία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Τρικάλων

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014




Κόμμα για το μέτωπο ή για τη νικηφόρα επανάσταση;

Στις 5 Ιούλη του 2014 δόθηκε στη δημοσιότητα η διακήρυξη της κίνησης κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας, η οποία είναι αναρτημένη στην ομώνυμη ιστοσελίδα.
Πρόκειται για διαγραμμένους ή αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, οι οποίοι ήρθαν σε ρήξη με την ηγεσία του διαφωνώντας με τη γραμμή της.
Μια κριτική προσέγγιση του συνόλου των θέσεων της κίνησης και της διακήρυξης είναι απαραίτητη, όσο απαραίτητη είναι η διευκρίνιση των συμφωνιών και διαφωνιών ανάμεσα σε κομμουνιστές (και όχι μόνο ανάμεσα σε κομμουνιστές αλλά συνολικά ανάμεσα σε αγωνιστές του εργατικού κινήματος).
Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με το πολιτικό «δια ταύτα» που προκύπτει από την διακήρυξη της κίνησης κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας (στο εξής για συντομία κκ-ΕΑ).
Στη διακήρυξή τους οι σ. επισημαίνουν:   «…Το χειρότερο για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό είναι ότι στερούνται σήμερα ενός, στην ουσία και όχι στα λόγια, μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος που να ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους…»
Και παρακάτω: «Όσο το ζήτημα αυτό δεν λύνεται θετική προοπτική για την εργατική τάξη και το λαό δεν μπορεί να διαμορφωθεί.»
Οι σ. του Εργατικού Αγώνα καλούν, εν κατακλείδι, την εργατική τάξη να παλέψει με άμεσο στόχο ένα «…πραγματικό κόμμα νέου τύπου που θα εφαρμόζει τους λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης και λειτουργίας του, με μια ηγεσία πιστή στο μαρξισμό λενινισμό…», χωρίς το οποίο δεν γίνεται τίποτα, σύμφωνα με τη διακήρυξη!
Στο ζήτημα της προέλευσης της λύσης στο πρόβλημα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια: «…Λύση ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ…».
Όσο σωστός είναι ο στόχος της συγκρότησης επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, άλλο τόσο σωστό είναι να απαντήσεις με βάση τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού» –όπως σημειώνουν οι ίδιοι– στα καθήκοντα που τίθενται συνολικά για την εργατική τάξη σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, η οποία έθεσε επί τάπητος, σαν άμεσο ζήτημα, το ζήτημα της εξουσίας.
Η ίδια η κρίση ανέδειξε με πολλαπλούς τρόπους άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα και ανάγκες οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν.
Ο τρόπος με τον οποίο η συγκεκριμένη κίνηση αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και αναδεικνύει τα καθήκοντα που προκύπτουν από αυτή, είναι μονοδιάστατος και τείνει να πάρει μεταφυσικά χαρακτηριστικά, καθώς ανάγει τη λύση όλων των προβλημάτων στη δημιουργία ενός «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου. Και μέχρι τότε, τι γίνεται; Δεν έχουν καθήκοντα οι κομμουνιστές; Δεν θέτουν καθήκοντα στην εργατική τάξη με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Και με ποιο τρόπο θα υπηρετηθεί καλύτερα η δημιουργία «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου; με την γενικόλογη επίκληση της αναγκαιότητας για τη δημιουργία του ή μέσα από την ίδια την ταξική πάλη, η οποία για να προωθηθεί ως το σημείο να κατανοήσει η ίδια η εργατική τάξη με πλατύ και μαζικό τρόπο την ανάγκη δημιουργίας κομμουνιστικού κόμματος, οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν από τώρα ένα σχέδιο δράσης;
Και σε τι διαφέρει μία τέτοια στάση από τη στάση του ΚΚΕ που πιστεύει ότι υπάρχει «πραγματικό» κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή η αφεντιά τους, και επίσης δεν θέτουν κανένα καθήκον στην εργατική τάξη άλλο από την συσπείρωση γύρω από το κόμμα; Και εν τέλει, αν το πρώτιστο καθήκον όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης είναι η δημιουργία «πραγματικού» κομμουνιστικού κόμματος δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια σοβαρή ανάλυση για όλα εκείνα τα ζητήματα που κάνουν το ΚΚΕ μη «πραγματικό» κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου; Αρκεί μια αναφορά στο σεχταρισμό του ΚΚΕ και τη διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ για να ξεμπερδέψουμε με ό,τι είναι λάθος με αυτό το κόμμα; Αρκεί η αλλαγή της ηγεσίας και η υιοθέτηση της πολιτικής της κκ-ΕΕ για την μετατροπή του ΚΚΕ σε επαναστατικό κόμμα;
Οι σ. της κκ-ΕΑ δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει αυτό που έχει συνειδητοποιήσει η ίδια η εργατική τάξη μέσα από τους αγώνες της και που η καπιταλιστική κρίση ανέδειξε ως μείζον και άμεσο ζήτημα για την ίδια την επιβίωση της εργατικής τάξης και την ύπαρξή της ως τάξη καθεαυτή: η εργατική τάξη κατάλαβε από την εμπειρία της το προηγούμενο διάστημα ότι κανένας αμυντικός αγώνας δεν μπορεί να σώσει τους μισθούς και τις συντάξεις, να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας, κλπ. Για το λόγο αυτό το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας αναδείχθηκε σε κρίσιμο ζήτημα από την ταξική πάλη. Οι κομμουνιστές, η κομμουνιστική Αριστερά στην πλειοψηφία της, δεν απάντησαν στο ζήτημα αυτό, παρόλο που υπήρχε κομμουνιστική πολιτική απάντηση συμπυκνωμένη στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση». Και αφού οι κομμουνιστές αρνήθηκαν ή αδυνατούσαν να απαντήσουν το ζήτημα αυτό, το απάντησε η ρεφορμιστική αριστερά με το δικό της τρόπο, κερδίζοντας μαζικά δυνάμεις της εργατικής τάξης. Αλλά ακόμα και σήμερα οι κομμουνιστές αδυνατούν να δουν το τι σηματοδοτεί αυτή η αλλαγή και να διαμορφώσουν ανάλογη τακτική.
Το πρόβλημα της έλλειψης «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» για την κομμουνιστική αριστερά ξεκινά εν τέλει από το γεγονός ότι η κομμουνιστική αριστερά χάνει το χρόνο της και την ενέργειά της να μιλά για το τι κόμμα χρειάζεται και σε ανέξοδες κριτικές των αποτυχιών του ΚΚΕ αλλά δεν θέτει στον εαυτό της το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, το στόχο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Έχει τεράστια σημασία η περιγραφή του στόχου και η στοχοπροσήλωση, διότι θα βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού.
Το κόμμα, όπως και οι άλλες εργατικές οργανώσεις (σωματεία, εργοστασιακά συμβούλια), αποτελούν κοινωνική αναγκαιότητα και τα απαραίτητα εργαλεία για τη νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση.
Η πολιτική του ενιαίου μετώπου αποτελεί την πολιτική εκείνη των κομμουνιστών για την είσοδό τους στην πλατιά εργατική τάξη και την απόσπασή της από την αστική επιρροή.
Η εμπειρία του εργατικού κινήματος απέδειξε ότι, κάτω από προϋποθέσεις, επανάσταση μπορεί να γίνει χωρίς κόμμα! Η Παρισινή Κομμούνα αυτό δεν ήταν; Επανάσταση δεν ήταν; Χωρίς κόμμα δεν έγινε;
Η ίδια η εμπειρία του κινήματος, επίσης, απέδειξε ότι, χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου και ώριμες αντικειμενικές συνθήκες, η προλεταριακή επανάσταση δεν μπορεί να είναι νικηφόρα!
Οι συνθήκες είναι ώριμες. Η επανάσταση μπορεί να γίνει, αλλά δεν μπορεί να νικήσει ούτε στην πρώτη της πράξη, αυτή της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς την καθοδήγηση του κόμματος που θα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος και θα εκπροσωπεί στους αγώνες του σήμερα, το μέλλον του κινήματος.
Ένα κόμμα που κατέχει και ανανεώνει καθημερινά την επιστημονική γνώση των νόμων κίνησης της κοινωνίας, που καθοδηγείται από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο υπερασπίζεται και αναπτύσσει παραπέρα μέσα από την ανάλυση των σύγχρονων προβλημάτων, επιβεβαιώνοντας τον καθημερινά στην πράξη.
Το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης είναι η συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της τάξης. Συνδέει τη θεωρία με την πράξη, το σοσιαλισμό με το κίνημα, γενικεύει την πείρα από την ταξική πάλη, επεξεργάζεται αυτοτελή επαναστατική πολιτική, τη βάζει στη δοκιμασία της πρακτικής δράσης και διδάσκεται καθημερινά από τη σοφία των μαζών. Συνενώνει τις διάφορες πλευρές της ταξικής πάλης σε ενιαίο σύνολο και οργανώνει τις συμμαχίες της τάξης κατακτώντας στην πράξη και επιβεβαιώνοντας καθημερινά τον πρωτοποριακό και καθοδηγητικό του ρόλο. Ένα κόμμα γνήσια διεθνιστικό, που παλεύοντας για την επιτυχία της επανάστασης στη χώρα του, παλεύει ταυτόχρονα για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. Ένα κόμμα που διατηρεί σε διάρκεια την επαναστατική στρατηγική συνδέοντάς την με την δημοκρατική εσωτερική του λειτουργία και ζωή, με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Οι εργατικές οργανώσεις (κόμμα, συνδικάτα, εργοστασιακά συμβούλια) είναι γέννημα του καπιταλισμού και αποτελούν κοινωνική αναγκαιότητα στην πορεία απελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Είναι αναγκαίες ως την ανατροπή του καπιταλισμού και ακόμα παραπέρα σε ολόκληρη την περίοδο μετάβασης προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Η ύπαρξή τους θα πάψει να είναι αναγκαία στο σοσιαλισμό, την πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν οι τάξεις θα πάψουν να υπάρχουν, και το κράτος, η πολιτική, το κόμμα, τα συνδικάτα, θα απονεκρωθούν. Ως τότε, η επαναστατική κατανόηση της θέσης, του ρόλου και των σχέσεων ανάμεσά τους καθώς και της πρακτικής τους δράσης, θα συνεχίσουν να αποτελούν σημαντικό ζήτημα της ταξικής πάλης.
Η τακτική του Ενιαίου Μετώπου πρέπει να διαπερνά τη δράση των κομμουνιστών σε όλα τα επίπεδά της ταξικής πάλης και σε κάθε μορφή της, αφού είναι η τακτική που συνενώνει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και τους συμμάχους της στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αυτός ο στόχος είναι άμεσος εφόσον η σοσιαλιστική επανάσταση είναι απολύτως επίκαιρη και καμία άλλη κοινωνική μεταβολή δεν παρεμβάλλεται από το σημερινό καπιταλισμό μέχρι την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Συνεπώς κάθε άμεσο, καθημερινό μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και η νεολαία μπορεί να οδηγήσει στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό. Αρκεί στην πάλη στη βάση αυτών των προβλημάτων να επιτυγχάνεται η ενότητα της εργατικής τάξης και η συμμαχία με μικροαστικά στρώματα ενάντια στο κράτος της αστικής τάξης. Ο ρόλος των κομμουνιστών δεν είναι άλλος από την κοινή πάλη με τους υπόλοιπους εργάτες, μέσα στην οποία δείχνουν το δρόμο για αυτήν την ενότητα και αυτήν την προοπτική της πάλης, δηλαδή την επαναστατική διέξοδο, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην προετοιμασία της επανάστασης.
Συνεπώς, η τακτική του Ενιαίου Μετώπου δεν αναβάλλεται, δεν παραπέμπεται στο μέλλον, όταν π.χ. θα υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα ή θα έχουμε περισσότερες δυνάμεις, είναι τακτική του κάθε κομμουνιστή σήμερα, με όποιες δυνάμεις, όπου και αν βρίσκεται και σε όποιες συνθήκες και αν δρα.
Μας κάνει εντύπωση ότι η διακήρυξη της κκ-ΕΑ δεν αναφέρει τον όρο ενιαίο μέτωπο αλλά μιλά αρκετά για το Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιμονοπωλιακό-Δημοκρατικό Μέτωπο. Κατά τη γνώμη των σ. της κκ-ΕΑ, αν το κόμμα είναι απαραίτητο για κάτι, είναι για αυτό το μέτωπο και όχι για την ίδια την επανάσταση.
Αυτό φαίνεται στη διακήρυξή τους: «…Χωρίς το κόμμα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κοινωνικόκαιπολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική βάση και με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Το Αντιιμπεριαλιστικό –Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό Μέτωπο προϋποθέτει την ύπαρξη μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο που θα κατακτιέται συνεχώς και θα αναγνωρίζεται από τις λαϊκές μάζες. Οτιδήποτε, έξω από αυτή τη λογική δεν ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι έξω από την θεωρία και την πολιτική πρακτική των κομμουνιστών, δεν συνάδει με την ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και γενικότερα.».
Από αυτές τις αναφορές τους φαίνεται μια επιστροφή στη λογική των μετώπων που σκοπό τους έχουν να φέρουν στην κυβέρνηση μια αντίστοιχη στο μέτωπο κυβερνητική εξουσία, η οποία όμως δεν θα είναι η εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου, ούτε καν η αφετηρία της, αλλά ένα στάδιο πριν από αυτή. Με τον τρόπο αυτό επαναλαμβάνεται όλη η φιλολογία του ΚΚΕ που σταδιοποιεί την επανάσταση και που η απόληξή της ήταν η συμμαχία χωρίς αρχές με τους ρεφορμιστές και η συγκυβέρνηση με τα αστικά κόμματα το 1989. Το ζήτημα της σοβαρής κριτικής του τι είναι λάθος με την πολιτική του ΚΚΕ επανέρχεται και, όπως είπαμε, η κκ-ΕΑ, δεν προχωρά πολύ βαθιά σ’ αυτήν την κριτική.
Αν λοιπόν η ταχτική των κομμουνιστών είναι η τακτική του ενιαίου μετώπου, τότε οι κομμουνιστές πρέπει να αναζητήσουν και να βρουν τον τρόπο να την ασκήσουν όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, διατηρώντας την πολιτική ανεξαρτησία τους.
Οι κομμουνιστές πρέπει να καθορίζουν το βηματισμό και τις προτεραιότητες τους παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα:
  • Τη βαθιά καπιταλιστική κρίση που δημιουργεί τη δυνατότητα να έρθει στο προσκήνιο η επαναστατική πρόταση για δικτατορία του προλεταριάτου.
  • Την ανικανότητα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές και τις νέες ανάγκες της εργατικής τάξης, πράγμα που γίνεται ορατό στην πλατιά εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.
  • Την πολιτική της συγκυβέρνησης και των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, που σηματοδοτεί τη διάρρηξη συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα και με σημαντικά τμήματα των μισθωτών εργαζόμενων.
  • Την αποστοίχιση της εργατικής τάξης από τα αστικά κόμματα και ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ.
  • Την ανάδειξη του χρέους σε κεντρικό ζήτημα από την ίδια την κυβέρνηση και τη διαμόρφωση της δυνατότητας να τεθεί το δίλημμα: αποπληρωμή του χρέους με σύνθλιψη της εργατικής τάξης ή απαλλοτρίωση των κεφαλαίων των κεφαλαιοκρατών-ιδιωτών και κρατών-τοκογλύφων;
  • Την πολιτική των μνημονίων η οποία αποτελεί την μοναδική πολιτική των κεφαλαιοκρατών για την έξοδο από την κρίση τους και την κρισιμότητα του στόχου της κατάργησή τους.
Με βάση τα παραπάνω κεντρικά ταξικά-πολιτικά ζητήματα και στη βάση του μεταβατικού προγράμματος αιχμές του οποίου είναι η διαγραφή του δημόσιου χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ κ.α, και το οποίο αποτελεί την εργατική απάντηση στην παρούσα κρίση και κτήμα μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης και προβάλλεται από πολλές εργατικές πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις, οι κομμουνιστές πρέπει να κινηθούν άμεσα στην κατεύθυνση της συγκρότησης Ενιαίου Εργατικού πολιτικού μετώπου και παράλληλα για το συντονισμό τους, στην κατεύθυνση μιας νέας Ένωσης Κομμουνιστών –σε διάσπαση με το ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό και το σεχταρισμό– αλλά και μιας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Για μια Κομμουνιστική Διεθνή του 21ου αιώνα, για μια Διεθνή της τελικής νίκης. Για μια νέα Κ.Δ. που θα βασίζεται στις αρχές του μπολσεβικισμού, στο θεωρητικό και ιδεολογικοπολιτικό κεκτημένο της Γ’ Διεθνούς των πρώτων λενινιστικών χρόνων δράσης της, και θα ενσωματώνει στη δράση της τις επαναστατικές παραδόσεις και κατακτήσεις όλων των ως τώρα Διεθνών, ολόκληρου του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος. Πράγμα που θέτει (ξανά) ζητήματα κριτικής του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος και ξεκόμματος από τις καουτσκικές αντιλήψεις για σοσιαλισμό σε μια χώρα και κριτικής αποτίμησης του τι συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στην ίδια την Γ’ Διεθνή.
Τα καθήκοντα των κομμουνιστών προκύπτουν από την ίδια την κατάσταση, εφόσον κρίνουν και δρουν με βάση τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού».
Πράγμα που σημαίνει ότι, εκτός από τα παραπάνω, πρέπει να πάρουν θέση και να χαράξουν συγκεκριμένη ταχτική, και εκλογική, απέναντι σε αυτό που προβάλει σαν η πιο άμεση, σήμερα, προοπτική: μια φαινομενική Αριστερή (εργατική) κυβέρνηση.
Η πολιτική που προβάλει για τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη η κκ-ΕΑ, δεν είναι επαρκής πολιτική, δεν είναι το καταστάλαγμα μιας προλεταριακής ανάλυσης, ούτε το απαύγασμα μιας επαναστατικής πολιτικής.
Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία παραπέμπει την επανάσταση στις Ελληνικές καλένδες, με τη δικαιολογία ότι: η εργατική τάξη και ο λαός, δεν είναι ώριμοι για επανάσταση!
Το ίδιο συμπέρασμα διατυπώνεται καθαρά στη διακήρυξη της κκ-ΕΑ:
«…Το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ελλάδα δεν είναι προ των πυλών. Η απόσταση που μας χωρίζει απ’ αυτό το σημείο είναι απροσδιόριστη. Από την στιγμή που δεν είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα μιας άλλης πορείας στα ελληνικά πράγματα σε αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή-δημοκρατική κατεύθυνση και με προοπτική τον σοσιαλισμό, η ελληνική κρίση είναι άμεσα εξαρτημένη από την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης…»
Με μια τέτοια λογική όμως, οι σ. αυτοί, αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ήττα και ταυτόχρονα σκορπούν την ηττοπάθεια.
Η ελληνική κρίση δεν είναι άμεσα εξαρτημένη μόνο από την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αλλά και από την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την αντίσταση της εργατικής τάξης. Το δεύτερο όμως θέτει καθήκοντα στους κομμουνιστές σήμερα. Διαφορετικά, όσο άσχημα κι αν εξελιχθεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, κανένα κέρδος δεν θα υπάρξει για την εργατική τάξη στο πεδίο της πολιτικής της συνειδητοποίησης και φυσικά κανένα κέρδος δεν θα υπάρξει για τους κομμουνιστές.
Αν ακολουθήσουν οι κομμουνιστές μια τέτοια λογική, όπως αυτή που προτείνουν οι σ. της κκ-ΕΑ, διευκολύνουν τον καπιταλισμό να ξεπεράσει την κρίση του και να ανασυνταχτεί, να βγει εν τέλει πιο δυνατός μέσα από την κρίση του με μια μεγάλης έκτασης καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής δύναμης, και αφήνοντας πίσω του συντρίμμια και ναυάγια. Πισωγυρίζοντας κατά δύο τουλάχιστον αιώνες την εργατική τάξη και συντρίβοντας το κίνημά της, συρρικνώνοντας τις καταχτήσεις και τις οργανώσεις της.
Ο Μαρξ έγραφε: «Μια νέα επανάσταση είναι δυνατή μόνο σαν επακόλουθο μιας νέας κρίσης. Είναι όμως τόσο βέβαιη όσο κι αυτή η κρίση.» (Κ. Μαρξ, Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850).
Εφόσον λοιπόν η καπιταλιστική κρίση είναι η μήτρα της επανάστασης, αυτή καθορίζει και τα καθήκοντα των κομμουνιστών.
Όλα τα σχήματα που προέκυψαν κατά καιρούς από διασπάσεις του ΚΚΕ απέτυχαν, όχι γιατί «έφυγαν από το μαντρί και τα έφαγε ο λύκος», αλλά γιατί δεν είχαν μια συνολική μαρξιστικολενιστική αντίληψη και δράση. Είχαν σε επιμέρους θέματα πιο βελτιωμένες θέσεις από το μητρικό κόμμα η συνολική τους ωστόσο αντίληψη παρέμεινε η ίδια και δεν ξεπερνούσε ολοκληρωτικά τις διάφορες αστικές και ρεφορμιστικές επιρροές.
Όσο δεν θα υπάρχει ένας αξιόπιστος μαρξιστικολενιστικός πόλος συσπείρωσης για την ενότητα των κομμουνιστών, που θα συνδέει λόγια και έργα, όσο δεν θα υπάρχει μια δύναμη που θα παλεύει με συνέπεια και που θα είναι ταγμένη να συμβάλει αποφασιστικά στην καθημερινή προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση, τόσο το ΚΚΕ παραμένοντας στην τροχιά της αστικής και μικροαστικής επιρροής θα λειτουργεί σαν φορέας εγκλωβισμού εν δυνάμει επαναστατών αγωνιστών και άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.
Συμπερασματικά: Η προλεταριακή επανάσταση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, είναι επίκαιρη, πολιτικά και οικονομικά δυνατή. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να τη φέρουν στην άμεση ημερήσια διάταξη.
Από την πλευρά μας θεωρούμε ότι η πολιτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση», σαν αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής του Ενιαίου Μετώπου, έχει να κάνει ακριβώς με την επανάσταση. Ούτε την αντικαθιστά, ούτε την υποκαθιστά. Αντίθετα, την καθιστά άμεσο καθήκον. Η εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης αποτελεί, για τους κομμουνιστές, την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας και η ανάδειξή της με κοινοβουλευτικό τρόπο τη θεσμική της έναρξη.
Στις σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα, τα αλλεπάλληλα λάθη και οι ολιγωρία της κομμουνιστικής αριστεράς και η υποχώρησή της σε συνδυασμό με την άνοδο του ρεφορμισμού, καθιστά σαν άμεση προοπτική μια φαινομενική Αριστερή (εργατική) κυβέρνηση.
Απέναντι σε αυτή την προοπτική οι κομμουνιστές πρέπει να απαντήσουν και να αξιοποιήσουν τις χαραμάδες που μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο της επανάστασης.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να βρεθούν στους δρόμους σε διαρκή και ανένδοτο πολιτικό αγώνα και με απαίτηση την άμεση παραίτηση της μειοψηφικής συγκυβέρνησης, δείχνοντας ανυπακοή στους νόμους της, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους, χαράτσια, δάνεια, διόδια κλπ.
Ο μόνος δρόμος για την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων, είναι το γκρέμισμα της μειοψηφικής κυβέρνησης των καπιταλιστών και η ανάδειξη, μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο μιας Εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας για την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος. Σήμερα το ενιαίο μέτωπο συγκροτείται πάνω στο στόχο της ανάδειξης κυβέρνησης που θα καταγγείλει το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις θα ξηλώσει τους εφαρμοστικούς αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους και θα ικανοποιήσει τα αιτήματα του κινήματος. Σε αυτό το μέτωπο θα συγκρούεται η ρεφορμιστική γραμμή της συμμαχίας με την αστική τάξη και η επαναστατική γραμμή που θα τραβάει προς το ξέσπασμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Οι κομμουνιστές πρέπει να μπουν μπροστά, στην πρώτη γραμμή της πάλης για την ανατροπή της λαομίσητης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Κάβουρας Δημήτρης


Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014



Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τη θέση της γυναίκας (καθαρίστριας) σε αυτή …

Έκλεισε μία εβδομάδα από τότε που οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων βρίσκονται σε κινητοποίηση διεκδικώντας τα δεδουλευμένα 6 μηνών. Η απάντηση του εργολάβου στο δίκαιο αίτημά τους ήταν η απόλυση!
Η εταιρία ανακοίνωσε σε τέσσερις καθαρίστριες ότι απολύονται και σε άλλες τέσσερις ότι βγαίνουν σε υποχρεωτική άδεια με προφανή σκοπό να τις απολύσει μόλις επιστρέψουν για δουλειά.
Ο συγκεκριμένος εργοδότης, η ίδια εταιρία, πριν το Πάσχα, απέλυσε άλλες τρείς καθαρίστριες, τις δύο επειδή πήγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας και διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, και την τρίτη επειδή δεν υπέγραψε παράνομα χαρτιά, ότι πληρώθηκε για τρείς μήνες ενώ πληρώθηκε για ένα.
Η εταιρία καθαρισμού Ευθύμιος Τσιάτσος &ΣΙΑ ΟΕ, απέλυσε μέσα σε 4 μήνες 7 καθαρίστριες και μαζί με τις τέσσερις που σκοπεύει να απολύσει τον Αύγουστο, σύνολο 11!
Ο Διοικητής του Νοσοκομείου Τρικάλων, Σουφλιάς, δεν έκανε τίποτα παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις των καθαριστριών και του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και τις απεγνωσμένες προσπάθειές τους να βρουν κάπου ένα στήριγμα. Όπως δεν έκανε τίποτα και ο υποδιοικητής ο κ. Μπάρδας, ο οποίος δήλωσε αναρμόδιος. Για να παίρνει όμως το μισθό από τη φορολόγηση του λαού, είναι αρμόδιος.
Οι πρώην και νυν κυβερνητικοί βουλευτές του Νομού τηρούν σιγήν ιχθύος.
Το ίδιο και η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων.
Κανένας τους δεν θεώρησε άξιο της  προσοχής του το γεγονός ότι κάποιες καθαρίστριες οι οποίες ζουν από τη δουλειά τους, δεν μπορούν να ζήσουν, διότι δεν πληρώνονται και διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα: να ζήσουν!
Όλοι τους θεώρησαν ανάξιο να πάρουν θέση απέναντι στις απολύσεις και στις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες που αναδείχθηκαν από την κινητοποίηση των καθαριστριών.
Τα κονδύλια για την καθαριότητα  του Νοσοκομείου Τρικάλων δεν είναι λίγα, όπως και τα κέρδη του εργολάβου.
Μια απλή πρόσθεση και ένας πολλαπλασιασμός θα μας δώσουν την εικόνα:
στον εργολάβο δουλεύουν 38 περίπου καθαρίστριες, 4-6 ώρες την ημέρα και  αμείβονται με ωρομίσθιο 3,5 ευρώ την ώρα, δηλαδή περίπου 17,5 ευρώ κατά μέσο όρο μεροκάματο, αν υπολογίσουμε 5 ώρες δουλειά που είναι το πιο συνηθισμένο ωράριο στο συγκεκριμένο συνεργείο καθαρισμού.
Πολλαπλασιάζουμε το μεροκάματο των 17,5 ευρώ επί 20-26 μέρες δουλειάς, ανάλογα, το μήνα, και έχουμε σαν αποτέλεσμα 350-450 ευρώ μηνιαίος μισθός.
 Τον μέσο μηνιαίο μισθό των 400 ευρώ, τον πολλαπλασιάζουμε με τις 38 καθαρίστριες και μας βγάζει το ποσό των 15.200 ευρώ το μήνα τα οποία αποτελούν τους μηνιαίους μισθούς όλων των καθαριστριών.
Ο εργολάβος πήρε τις προηγούμενες μέρες το ποσό των 240.000 ευρώ, το οποίο αποτελούσε εξόφληση του τελευταίου τριμήνου από την προηγούμενη σύμβασή του με το Νοσοκομείο Τρικάλων.
 Όπερ που σημαίνει ότι: για τους τρείς μήνες υπηρεσιών που παρείχε στο Νοσοκομείο ο εργολάβος πήρε 240.000 ευρώ και πλήρωσε στις καθαρίστριες 45.600 ευρώ.
Για τις 38 καθαρίστριες 45.600 ευρώ και για τον εργολάβο 194.000 μέσα σε τρείς μήνες!!
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο συγκεκριμένος εργολάβος, ο οποίος είχε παλιότερα τη ΣΜΥ και έφυγε οφείλοντας δεδουλευμένα, με το ίδιο προσωπικό και οικονομικό κόστος  δραστηριοποιείται και σε άλλους χώρους, όπως είναι για παράδειγμα το κτίριο της  Αστυνομικής Διεύθυνσης Ν.  Τρικάλων, από την οποία εισπράττει  1600 περίπου ευρώ το μήνα και δίνει σε δύο καθαρίστριες που καθαρίζουν από 210 ευρώ, αλλά ακόμα και σε ιδιωτικούς χώρους.
Εισπράττει δηλαδή και από αλλού, με αποτέλεσμα τα κέρδη να πολλαπλασιάζονται. 
Να δούμε τώρα με ποιες πλάτες δουλεύει ο εργολάβος:
Η σύμβαση του εργολάβου με το Νοσοκομείο Τρικάλων έληξε τον περασμένο Γενάρη. Από τότε μέχρι τώρα ο εργολάβος συνεχίζει να παρέχει υπηρεσίες στο Νοσοκομείο χωρίς κανένα χαρτί, χωρίς καμία σύμβαση. Γιατί άραγε;
  • Μήπως επειδή ο Διοικητής του Νοσοκομείου Τρικάλων και ξάδελφος του πρώην υπουργού της ΝΔ, είναι φίλος και συγγενής;
  • Μήπως επειδή ο επονομαζόμενος πρέσβης από τη Τζούρτζια ο οποίος διατέλεσε Πρόεδρος της ΜΚΟ Humanet  και αποσπάστηκε το 2012 από τον κύριο Σαμαρά τον Πρωθυπουργό της χώρας σαν ειδικός Γραμματέας Αξιοποίησης Διεθνών Προγραμμάτων, είναι κουνιάδος του;
  • Μήπως επειδή οι κυβερνητικοί βουλευτές και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αυτές τις σχέσεις τις γνωρίζουν και συναινούν σε κάθε αυθαιρεσία και παρανομία;

Πολλοί από αυτούς αλλά και άλλοι, θα συναντηθούν τις μέρες αυτές στη Τζούρτζια Ασπροποτάμου, στο βλάχικο κεφαλοχώρι κάτω από τον πλάτανο στον οποίο φωτογραφήθηκε η κυρία Δήμα, η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου με τον κύριο Σκρέκα τον κυβερνητικό βουλευτή ο οποίος πριν ακόμα να γίνουν επίσημα οι απολύσεις των αγωνιζόμενων καθαριστριών έσπευσε να κλείσει κάποιες τρύπες στις υποχρεώσεις του απέναντι σε ψηφοφόρους του στέλνοντας για δουλειά 4-5  γυναίκες στον εν λόγο εργολάβο.
Και την ίδια στιγμή που δεν παίρνει θέση ενάντια στις παρανομίες του εργολάβου, του Νοσοκομείου και της κυβέρνησης και υπέρ των καθαριστριών, παίρνει θέση υπέρ της εξαίρεσης των  ταμείων των ένστολων από τις συγχωνεύσεις όπως και ο κύριος Βλαχογιάννης υπέρ της αποκατάστασης των απολαβών τους.
Φαίνεται ότι για αυτούς οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είναι δεύτερης κατηγορίας.
Στην  κυρία Δήμα ανατέθηκε από  το νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Παπαστεργίου, η υπεύθυνη θέση του πολιτισμού και του θεάτρου: ο πολιτισμός άραγε, εξαντλείται στον μύλο του Ματσόπουλου και στο Φρούριο; Είναι πολιτισμός η φτώχεια, η εξαθλίωση, ανεργία, η απλήρωτη εργασία, οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι απολύσεις; Εφόσον στην πόλη μας συμβαίνουν τα παραπάνω, τότε αυτή είναι απολίτιστη, είναι βάρβαρη. Γιατί δεν ξεκινάει το έργο του εκπολιτισμού της η υπεύθυνη για αυτό, από την εξάλειψη αυτών των φαινομένων; Γιατί δεν παίρνει θέση υπέρ των καθαριστριών;
Στο βαθμό που δεν το κάνει, τότε απέτυχε παταγωδώς στο πόστο της, πριν καν το αναλάβει!
Όλοι οι προαναφερθέντες, αλλά και άλλοι, βρίσκουν μια δεξαμενή, την εργολαβία στην καθαριότητα, για να ρίχνουν σε αυτή κάποιους ανθρώπους και να απαλλάσσονται έτσι, έστω και προσωρινά, από τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν προεκλογικά.
Με τον τρόπο αυτό όλοι κάνουν τη δουλειά τους: ο εργολάβος έχει δουλειά, απασχολεί προσωπικό και καλύπτει τις υποχρεώσεις των πολιτικών προσώπων και, κυρίως, βγάζει κέρδη, μέρος των οποίων μπορεί να πάει και σε υποχρεώσεις έναντι των εξυπηρετούντων!
Οι πολιτικοί με τη σειρά τους διατηρούν τις πελατειακές τους σχέσεις, δεσμεύουν και υποχρεώνουν κόσμο και όλοι τους ζουν σε βάρος της κοινωνίας και προσπαθούν να διαιωνίσουν την σάπια εξουσία και τα προνόμιά τους!   
Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος…
Αποδεικνύεται με νούμερα ο λόγος για τον οποίο γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών και τομέων τους: για να τα οικονομάνε κάποιοι ιδιώτες φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση και να κάνουν εξυπηρετήσεις στο κυβερνητικό και φιλοκυβερνητικό πολιτικό προσωπικό. Το κόστος το οποίο πληρώνει ο  λαός είναι μεγαλύτερο από αυτό πριν τις ιδιωτικοποιήσεις. Για το λόγο αυτό, οι καθαρίστριες πρέπει να προσληφθούν απευθείας από το Νοσοκομείο και να σταματήσει το αίσχος και το σκάνδαλο των εργολάβων.
Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας!
Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα είναι σάπιο μαζί με το πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί!
Η μόνη λύση είναι η ανατροπή τους!
Να ανατραπεί η κυβέρνηση της φτώχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της μίζας,  του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της ρεμούλας, της αρπαχτής, των πελατειακών σχέσεων, και το σάπιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα της εκμετάλλευσης!
Η αγωνιζόμενες καθαρίστριες και η εργατική τάξη θα νικήσουν!

Δημήτρης Κάβουρας

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014



Aγωνιστική κίνηση υγείας: Κανένας μόνος του…ένα μάθημα από τις καθαρίστριες του νοσοκομείου Τρικάλων


Ο αγώνας των καθαριστριών του νοσοκομείου Τρικάλων φανερώνει για άλλη μια φορά:
-          Ποιός πραγματικά είναι ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο των δημόσιων (; ) υπηρεσιών και μάλιστα σε ένα χώρο όπως αυτός της υγείας. Δείχνει ποιος είναι πραγματικά ο στόχος της συγκυβέρνησης το να πουλάει δηλαδή κομμάτι-κομμάτι τομείς του δημοσίου στα ιδιωτικά συμφέροντα. Χθες ήταν η φύλαξη, η καθαριότητα, σήμερα τα πλυντήρια και τα μαγειρεία, αύριο οι διοικητικές υπηρεσίες, οι γιατροί και οι νοσηλευτές με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός για να διαπιστώσει ότι τουλάχιστον στην καθαριότητα το κονδύλι που χρειάζεται ο ιδιώτης είναι μεγαλύτερο από το αν ήταν μόνιμες και με πλήρη εργασιακά δικαιώματα οι 40 εργαζόμενες που απασχολεί. Ποιόν λοιπόν συμφέρει η όλη διαδικασία;
-          Ο Εργασιακός Μεσαίωνας στον οποίο ζούμε. Ανασφάλιστη, απλήρωτη εργασία. Το πότε θα πληρωθούν και κάτω από τι είδους συμβάσεις, αν υπάρχουν, ή συμφωνίες το ορίζει ο ίδιος ο ιδιώτης. Εταιρείες στήθηκαν μέσα σε μία νύχτα για να αρπάξουν ότι μπορούν. Από την άλλη όποιος εργαζόμενος μιλήσει ή σηκώσει κεφάλι απολύεται χωρίς αποζημίωση και χωρίς να γνωρίζει αν θα πάρει τα χρήματα για τις ημέρες που εργάστηκε. Ο ΦΟΒΟΣ και η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ βασιλεύει.
-          Η ΣΤΑΣΗ αλληλέγγυων εργαζομένων και ανέργων απέναντι στις εργαζόμενες στην καθαριότητα. Ίσως η μόνη ΕΛΠΙΔΑ απέναντι σε αυτό που έχουν (;) ή που προσπαθούν να επιβάλουν. Άνθρωποι που μόλις έγινε γνωστό το πρόβλημα στάθηκαν δίπλα. Δεν μιλάμε φυσικά για τους διάφορους «παράγοντες »του τόπου ή για υπηρεσίες που οφείλουν να ελέγχουν τις εργασιακές σχέσεις. Δεν μιλάμε καν για το Εργατικό Κέντρο ( εδώ και αν μπαίνει το ερωτηματικό !!!). Μιλάμε για ανθρώπους που στις καθαρίστριες βλέπουν το σήμερα και το αύριο στο ζήτημα της ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Μια εργασία χωρίς δικαιώματα, χωρίς συμβάσεις, χωρίς ασφάλιση. Εκεί μπορούμε να στηριχθούμε. Στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και στον ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Η ΣΙΩΠΗ είναι τελικά ΣΥΝΕΝΟΧΗ.
Από την πλευρά μας δηλώνουμε ότι όχι μόνο θα σταθούμε στο πλευρό τους, αλλά θα δώσουμε από δω και πέρα μαζί την ΜΑΧΗ.
ΤΟ..« ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ», επιτέλους ας γίνει ΠΡΑΞΗ


Ανακοίνωση-καταγγελία για τις καθαρίστριες,
 Εργαζόμενοι-εργαζόμενες,
Καταγγέλλουμε σε όλους  της εκδικητικές απολύσεις καθαριστριών διότι διεκδίκησαν αγωνιστικά την πληρωμή των  μισθών 6 μηνών  που τους οφείλονταν από την ιδιωτική εταιρία καθαρισμού του Νοσοκομείου Τρικάλων.
Αμέσως μετά την καταγγελία των καθαριστριών στην Επιθεώρηση Εργασίας για τα οφειλόμενα δεδουλευμένα μεροκάματα, την Τετάρτη 30/7, μόλις πήγαν στο Νοσοκομείο για να πιάσουν δουλειά, τους ανακοινώθηκε από την προϊσταμένη, σε τέσσερις από αυτές ότι απολύονται, και σε άλλες τέσσερις ότι βγαίνουν σε υποχρεωτική άδεια, από δύο μέχρι πέντε ημέρες.
Σκοπός της εργοδοσίας είναι να απολύσει και τις άλλες τέσσερις καθαρίστριες τον επόμενο μήνα, τον Αύγουστο, μόλις λήξουν οι άδειές τους.
Καταγγέλλουμε στην εργατική τάξη των Τρικάλων το πογκρόμ των απολύσεων από την εταιρία καθαρισμού.
 Απέναντι σε αυτή την κατάσταση της απλήρωτης εργασίας, της τρομοκρατίας και των απολύσεων, ο Διοικητής του Νοσοκομείου Τρικάλων τον οποίο επισκεφτήκαμε επανειλημμένα με τις καθαρίστριες και του εκθέσαμε την κατάσταση, δεν έκανε τίποτα!!!
Καταγγέλλουμε για μια ακόμα φορά στους εργαζόμενους.
  • την εταιρία και τον εργοδότη για την απλήρωτη εργασία, την τρομοκρατία που ασκεί στις εργαζόμενες και τις απολύσεις.
  • την ανάλγητη στάση του Διοικητή του Νοσοκομείου Τρικάλων!
 Η διοίκηση του σωματείου δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση: ο αγώνας των καθαριστριών του Νοσοκομείου Τρικάλων είναι δίκαιος, και θα συνεχιστεί μέχρι την δικαίωσή του.
  • Διεκδικούμε: Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων ημερομισθίων των καθαριστριών
  • Να σταματήσουν οι απειλές, οι εκφοβισμοί και η τρομοκρατία της εργοδοσίας
  • Να μην γίνει καμία απόλυση, να επαναπροσληφθούν όλες οι καθαρίστριες και οι  τρείς απολυμένες πριν από το Πάσχα

Τρίκαλα, 31/7/2014
το ΔΣ του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Τρικάλων