Άλλαξε κάτι ή όχι για την εργατική τάξη μετά τις εκλογές της 25^ης Γενάρη;

 

Με ανακοίνωση-κάλεσμα προς τα μέλη του σωματείου, η Διοίκηση του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Τρικάλων, καλούσε σε επαναληπτική Γενική Συνέλευση για την Κυριακή 19/4, μιας και η προηγούμενη δεν είχε απαρτία και δεν πραγματοποιήθηκε.

Στην εν λόγο ανακοίνωση, η οποία απηχούσε την άποψη της πλειοψηφίας της Διοίκησης του σωματείου, αναφέρονταν ότι: «Η «επόμενη μέρα των εκλογών» είναι ίδια με την προηγούμενη. Ο αντίπαλος μας είναι ακόμα εδώ!...»

«…Αυτός ο αντίπαλος δεν έφυγε με την εναλλαγή της κυβέρνησης. Αξιοποιώντας αυτή την εναλλαγή βρίσκεται εδώ πιο έτοιμος και εξοπλισμένος…»

Και η ανακοίνωση συνέχιζε θέτοντας το διεκδικητικό πλαίσιο που πρέπει να έχει το σωματείο: «Διεκδικούμε: Κλαδική σύμβαση με βασικό μισθό 920 ευρώ,  υποχρεωτικά εκτελεστέα για όλους.

Σταθερή μόνιμη δουλειά για όλους, ωράριο εργασίας 40ωρο-8ωρο-5θήμερο.

Κατάργηση ωρομίσθιου μερικής απασχόλησης και μετατροπή όλων αυτών των συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου – νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακής αργίας.

Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλη την περίοδο της ανεργίας.»

Πόσο αλήθεια είναι άραγε το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η πλειοψηφία του ΔΣ και πόσο συνεπείς με αυτό είναι οι συνάδελφοι του ΔΣ; Πώς εκφράζεται, δηλαδή, αυτό το συμπέρασμα στις διεκδικήσεις του σωματείου;

Αν η επόμενη μέρα των εκλογών είναι ίδια με την προηγούμενη, τότε θα έπρεπε και τα αιτήματα, οι στόχοι πάλης και οι διεκδικήσεις μας να είναι τα ίδια. Είναι όμως τα ίδια;

Όχι! Αρκετά από τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας παραμένουν ίδια. Όπως για παράδειγμα το αίτημα «Επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους μέχρι να βρουν δουλειά».

 Κάποια από αυτά όμως διαφοροποιήθηκαν. Και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου αποτέλεσαν ήττα των  μνημονιακών δυνάμεων και μια πρώτη νίκη του κινήματος σε βάρος των μνημονιακών πολιτικών. Με το γεγονός ότι εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στήριξαν μαζικά την εκλογή μια νέας κυβέρνησης με αντιμνημονιακό λόγο, για να απαλλαγούν από τις αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε βάρος τους και τους υπέβαλαν σε διαρκείς στερήσεις.

Το γεγονός αυτό έγινε αντιληπτό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Με τη σειρά τους, όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι εργατικές παρατάξεις αποδέχονται ότι κάτι άλλαξε. Είτε με άμεσο τρόπο, με αποφάσεις και ντοκουμέντα, είτε με έμμεσο τρόπο, με την πρακτική τους στο μαζικό κίνημα και τη νέα ατζέντα των διεκδικήσεών τους, παραδέχονται ότι κάτι άλλαξε.

Για του λόγου του αληθές παραθέτω τις αιχμές των διεκδικήσεων του σωματείου μας πριν και μετά τις εκλογές.

Πριν τις εκλογές του Γενάρη διεκδικούσαμε για παράδειγμα «να μην καταργηθούν οι ΣΣΕ». Τώρα διεκδικούμε «Κλαδική σύμβαση με βασικό μισθό 920 ευρώ».

Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη απεργούσαμε με αίτημα «όχι στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας». Τώρα διεκδικούμε να ικανοποιηθεί το αίτημα για «νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακής αργίας».

Η διαφοροποίηση κάποιων αιτημάτων και διεκδικήσεων του σωματείου, σαν αποτέλεσμα της ίδιας της πραγματικότητας που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές και της έμμεσης αναγνώρισής της από την πλειοψηφία του ΔΣ, η οποία πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, δείχνει στην πράξη ότι, κάτι άλλαξε. Η ισοπεδωτική διαπίστωση ότι «η επόμενη μέρα των εκλογών είναι ίδια με την προηγούμενη», έρχεται σε αντίφαση με τις αλλαγμένες διεκδικήσεις του σωματείου. Αποτελεί τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμό η μη παραδοχή αυτής της αλλαγής και η επιμονή κάποιων να κρατάνε το κεφάλι στην άμμο, πράγμα που αποτελεί μια απέλπιδα προσπάθεια δικαίωσης του πολιτικού φορέα που στηρίζει το ΠΑΜΕ, να αποδείξει ότι είχε δίκιο προεκλογικά όταν έλεγε ότι «τίποτα δεν αλλάζει», σπέρνοντας την ηττοπάθεια.

Τι άλλαξε όμως, και πια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι σε αυτή την αλλαγή;

Η εργατική τάξη και ο λαός έκαναν ένα πρώτο βήμα με την ψήφο τους στις 25 Ιανουαρίου για να απαλλαγούν από τα μνημόνια. Αποσταθεροποίησαν την κυρίαρχη πολιτική γραμμή της αστικής τάξης αλλά δεν την έχουν ανατρέψει. Ο μόνος δρόμος, όμως, απαλλαγής από τις μνημονιακές πολιτικές, είναι ο δρόμος της συνολικής σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, μέσα και έξω από τη χώρα. Πράγμα που γίνεται πλατιά κατανοητό με τους συνεχόμενους εκβιασμούς των δανειστών-τοκογλύφων αλλά και τις αντιδράσεις και τις ίντριγκες των ντόπιων συμφερόντων.

Οι μνημονιακές πολιτικές δεν μπορούν να καταργηθούν χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές και το κράτος τους και την ΕΕ που επιβάλει αυτές τις πολιτικές σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Η κατάργηση του μνημονίου, η κατάργηση δηλαδή των εφαρμοστικών νόμων και η καταγγελία της δανειακής σύμβασης είναι ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας που αναγκαστικά συνδέεται με την παύση πληρωμών, τη μη αναγνώριση και τη διαγραφή του χρέους το οποίο αποτελεί θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης, και τείχος πάνω στο οποίο προσκρούουν όλες σχεδόν οι διεκδικήσεις της.

Το σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές δημιουργεί συνθήκες διεκδίκησης που πρέπει το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα να αξιοποιήσει, στην κατεύθυνση της πίεσης προς την κυβέρνηση για την υλοποίηση των δεσμεύσεών της απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της, για την αποκατάσταση των ΣΣΕ, την κατάργηση των χαρατσιών και της υπερφορολόγησης κλπ, στηλιτεύοντας τις όποιες υπαναχωρήσεις της σε σχέση με τη χρονική μετάθεση της υλοποίησης τους.

Χωρίς το κίνημα να περιοριστεί μόνο σε αυτά.  

Το μαζικό εργατικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει αγωνιστικά την διεύρυνση των κατακτήσεών του στην προοπτική της υλοποίησης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, η οποία προκύπτει από τη θέση της στην παραγωγή, και είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς φτώχια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

 

Παπαϊωάννου Γιάννης μέλος του ΔΣ του σωματείου Ιδιωτικών υπαλλήλων Ν. Τρικάλων