Brexit σημαίνει διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 

Η εργατική τάξη της Αγγλίας, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η μικροαστική τάξη, ψήφισαν υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολύ καλά νέα!

Το γεγονός ότι επιστρατεύτηκαν για την αποτροπή ενός τέτοιου αποτελέσματος πολιτικοί ηγέτες (μέχρι και ο Ομπάμα πήρε θέση υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ), οικονομικοί, τραπεζικοί, συνδικαλιστικοί παράγοντες και διεθνώς αναγνωρισμένοι διανοούμενοι, έφερε τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα και δείχνει το μέγεθος της ήττας τους. Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός, χωρίς να έχουν αυτοτελή ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση, διεκδίκησαν την έξοδο από την ΕΕ και ψήφισαν υπέρ αυτής της εξόδου. Μένει αυτό να γίνει πράξη.

Η υπερψήφιση του Brexit δεν ταυτίζεται με ξενοφοβίες, ρατσισμούς και εθνικισμούς, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν οι οπαδοί της ΕΕ και κάποιοι αριστεροί Πόντιοι Πιλάτοι. Άλλωστε, τα χαρακτηριστικά αυτά καθόλου δεν λείπουν από την ίδια την ΕΕ. Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα που ψήφισαν υπέρ της εξόδου από την ΕΕ ψήφισαν με γνώμονα τα δικαιώματά τους, έχοντας υπόψη τους ότι αυτά υπονομεύονται από την ΕΕ.

Το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε πιθανότατα και σε άλλες χώρες, αν οι κυβερνώντες τολμούσαν να θέσουν το ίδιο ερώτημα σε δημοψήφισμα. Αυτό αποδείχθηκε και στην Ελλάδα στο περσινό δημοψήφισμα στο οποίο η εργατική τάξη και ο λαός δέχθηκαν αφόρητη πίεση από τους ίδιους παράγοντες για να υπερψηφίσουν και να συναινέσουν στον αργό θάνατό τους, αλλά δεν υπέκυψαν. Ψήφισαν ΟΧΙ στα μνημόνια και στους εκβιασμούς και αμφισβήτησαν τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης αφού αυτή με τα κόμματά της, τα ΜΜΕ της και άλλους κρατικοδίαιτους σταυλιζόμενούς της, ταύτιζαν την υπερψήφιση του ΟΧΙ με την έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Οι λαοί της Ευρώπης έχουν νιώσει στο πετσί τους τι εστί ΕΕ, κυρίως μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, όπου εξαλείφθηκαν πλήρως οι όποιες επιφυλάξεις υπήρχαν απέναντι στην καταπάτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων, και οι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών οξύνθηκαν παραπέρα. Έχουν βιώσει την ισοπέδωση των κατακτημένων με αγώνες και αίμα εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τους, τη συντριβή της κοινωνικής ασφάλισης, τη φορολεηλασία, την ανεργία, τη φτώχεια και τους πολέμους που η ΕΕ προκαλεί, υποδαυλίζει ή στηρίζει, για τα συμφέροντα των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των μονοπωλίων. Έχουν βιώσει τη βία της εξουσίας, η οποία είναι ταυτισμένη με την αντιλαϊκή πολιτική και πηγάζει από την αναγκαιότητα να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμια τους.

Η ΕΕ ήταν από την ίδρυσή της η Ευρώπη των μονοπωλίων, ήταν και είναι η ενωμένη δύναμη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου υπό την καθοδήγηση των πιο ισχυρών τμημάτων του. Αυτή η Ευρώπη είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης. Καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να αλλάξει τον αντεργατικό, αντιλαϊκό, τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Η ίδρυση της ΕΕ δεν αποτέλεσε την πραγματοποίηση κάποιας «ολοκλήρωσης» η οποία για κάποιους αποτελούσε «νομοτέλεια». Η έξοδος μιας χώρας από αυτή θα αποδείξει τον ανιστόρητο και αντιεπιστημονικό χαρακτήρα των θεωριών περί της δήθεν «νομοτέλειας των ολοκληρώσεων» στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Η ψήφος του Βρετανικού λαού υπέρ της εξόδου, εκτός αυτής καθ εαυτής της σημασίας της,  αποτελεί ηχηρότατο μπάτσο στο πρόσωπο όσων υποστηρίζουν ανάλογες θεωρίες. Και ταυτόχρονα αποδεικνύει και επιβραβεύει την ορθότητα της Λενινιστικής θέσης για τον αντιδραστικό χαρακτήρα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σαν Ένωσης των καπιταλιστών.

 Ο μόνος δρόμος που έχουν να επιλέξουν οι λαοί είναι η πάλη για τη διάλυσή της ΕΕ και βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η αποδέσμευση, η έξοδος της κάθε ξεχωριστά παρμένης χώρας από την ΕΕ. Θεσμικό βήμα στην κατεύθυνση της διάλυσης της ΕΕ αποτελεί το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Πολλοί, μέσα στη χώρα, αλλά κυρίως στη Βρετανία, ορίζουν τον Φάρατζ σαν ηγέτη του κινήματος του Brexit. Η επιλογή τους αυτή, διότι για επιλογή πρόκειται, δεν είναι τυχαία. Για κάποιους αριστερούς στην Ελλάδα αποτελεί άλλοθι για την αρνητική τους στάση, ή την στάση του Πόντιου Πιλάτου που κράτησαν για μία ακόμα φορά. Στάση που διευκόλυνε τα μάλα τις φιλο-ΕΕ δυνάμεις χωρίς να μπορεί να τις διασώσει. Στη δε Βρετανία βολεύει μια τέτοια ηγεσία, διότι το σύστημα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον ίδιο, ο οποίος πρεσβεύει τον Εθνικό καπιταλισμό. Η δήλωση του Φάρατζ το βράδυ του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου στο Ηνωμένο Βασίλειο, μόλις έκλεισαν οι κάλπες, ότι «Χάνουμε τη μάχη (σ.σ του δημοψηφίσματος),  αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο…», δείχνει το κατά πόσο ήταν πραγματικά ηγέτης αυτού του κινήματος και κατά πόσο είχε πραγματική εικόνα του πώς κινούταν και ψήφιζε ο λαός. Η μάχη υπέρ της εξόδου από την ΕΕ ξεπέρασε τα περιοριστικά όρια του Φάρατζ και έγινε υπόθεση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, για αυτό και το Brexit απέκτησε, τη μη αναμενόμενη και ανεπιθύμητη για πολλούς, πλειοψηφία!

Συμφέρον από την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ και την πλήρη διάλυσή της ΕΕ, έχει κυρίως η Βρετανική εργατική τάξη, όπως και η εργατική τάξη όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Κι αυτό γιατί οι ίδιες οι συνθήκες της Ένωσης, ορίζουν τον νεοφιλελευθερισμό και τη διαρκή λιτότητα σαν την μοναδική πολιτική εντός ΕΕ και Ευρωζώνης. Και από κοινού οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, τραπεζίτες και τοκογλύφοι, εκδράμουν ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Το στρατηγικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαών είναι να σπάσουν αυτή τη λυκοσυμμαχία για να μην έχουν απέναντί τους ενωμένους τους αντιπάλους τους. Εμπρός λοιπόν, για ένα και δύο και τρία, και πολλά EXIT!

Κάβουρας Δημήτρης